Yeniden merhaba...

Herşeyin bir zamanı var herhalde. Ne zamandır Küçük Evin Mutfağı'nı yeniden canlandırmak istiyordum ama bir türlü elim gitmiyordu nedense. Bir sürü bahaneler buluyordum geciktirmek için. Bir yandan da içim cız ediyordu, zira bu sayfalarda ciddi bir emek var. Denemediğim tarifi koymadım. Okumadığım kitabı yazmadım. Blog dizaynı, resimler, yazılar.... Bunlar benim emeklerim, hayatımın küçük kesitleri. Bu kadar boşlamak vicdanen de rahatsız ediyordu.

Ne oldu bilmiyorum ama içimde o kıvılcım yeniden ateşlendi. Küçük Evin Mutfağı ile ilgili harika fikirler var aklımda. "Blog tıkandı, kısır döngüye girdi" diye düşünürken şimdi pek çok yeni fikir beliriyor aklımda.

Hele bir de kışa giriyoruz ya... Hayal gücüm coşuyor. Çikolatalı kekler, yanında sıcak kahveler düşlüyorum. Ev yapımı likörler, turşular, reçellerle yapılan servisler, kurulan sofralar. Daha neler neler...

Hayatımızda Küçük Evin Mutfağı'nda daha önce paylaşmadığım bir gelişme de var aslında. Yıllardır hayalini kurduğum "köyevi"ne sahip olduk sonunda. Çanakkale Ayvacık'ta bir dağ köyünde kendi taş evimizi inşa ettik. Daha doğrusu eski ve virane bir köy evini yeniden canlandırdık. Artık sütümüzü yan komşudan, peynirimizi aşağı komşudan alıyor, yumurtaları folluktan topluyor, sabahın köründe horozun sesiyle uyanıyoruz. O kadar çok paylaşacak şey var ki... hangi birinden başlayacağımı bilemiyorum. Ama öğrendiğim birşey varsa o da şu; "İnsan hep hayallerinin peşinden koşmalı. Hiç vazgeçmemeli, umudunu yitirmemeli. Çünkü hayaller bir gün gerçek oluyor. İşte o zaman hayatın anlamını taaa içinizde hissediyorsunuz. "

Size köyden bir resimle, Köyün Mutfağı'ndan bir resimle merhaba diyorum. Dönmek çok güzel... Pınar